O pisaniu

Miał być wprowadzony nowy blok, nowy segment, zwany dalej „plobrem ocenia”, ale nie, dopadło mnie lenistwo i nie pofatygowałam się na uczelnię, więc będziecie musieli poczekać. A, tak jak piszę o wszystkim, będę oceniać wszystko. No, może nie tak dokładnie wszystko, bo na niektórych (dobra, na większości) rzeczy się nie znam, ale i tak zrobię to po swojemu i będziecie musieli to wytrzymać, wy, wierni czytelnicy.

Będzie więc post inspirowany pytaniem czytelnika (znowu anonimowego! zacznę niedługo myśleć, że ten anonim to jedna osoba i tylko nabija mi komentarze).

 „I jeszcze powiedz mi, powiedz plobremie, pisujesz czasem jakieś opowiadania, z którymi chciałabyś się podzielić?”

Pisałam od zawsze. Pierwsze opowiadania, jako takie i uważam, że było okropne, napisałam w 4 klasie (a może w 3? nie pamiętam, lata lecą i pamięć już nie ta sama). Wszystko zaczęło się od tego, że bardzo wcześnie nauczyłam się czytać. Krąży legenda w mojej rodzinie, że ja, berbeć, lat 3, siedział sobie w tym śmiesznym krzesełku, żarł coś odpowiedniego dla 3 latka i czytał skład masła (ten berbeć, więc on, proszę się nie czepiać o złą osobę). Ile w tym prawdy, nie mam pojęcia, ale już w wieku 5 lat byłam prowadzana za rączkę do biblioteki i wypożyczałam pierwsze książki. Nie były to jakieś znaczące dzieła, ale od tamtej pory czytam, czytam i jeszcze raz czytam. Ciągle. Zawsze. Z przerwami na niezwykle ważne wyjścia (na uczelnie lub na party) i na pisanie. Mam jednak okropną przypadłość, straszny nawyk i nie umiem się go nijak pozbyć – zaczynam coś, piszę przez jakiś czas i zostawiam niedokończone. Potem zaczynam kolejne coś i w tym momencie tych cosiów mam z 8. Tych wybranych, szczególnych, które marzę kiedyś wydać (tak, to też od zawsze było moje marzenie – zostać pisarzem, siedzieć gdzieś na odludziu z maszyną do pisania i wielkim kubkiem kawy i pisać całymi dniami; tylko gdzie ja teraz dostanę maszynę do pisania?) mam 4, ładnie posegregowane (już, bo byłam wcześniej zbyt leniwa, żeby to zrobić i miałam rozsypane po całym pokoju luźne kartki z notatkami i charakterystykami postaci) i przygotowane, żeby pisać dalej. Ale zamiast tego, zamiast kończyć, zajęłam się blogiem.

Co do podzielenia się… Niby dlaczego nie, niby mnie się podoba, niby wszystko w porządku. Ale ciągle jest tego mało i najbliższych mi osób nawet do tego nie dopuściłam. Może innym razem, kto wie, na pewno nie zamykam się na taką możliwość (aczkolwiek, wiem, to głupie, boję się ludzi, którzy przeczytają i zabiorą mi pomysł i nigdy nie wydam mojej książki, i nie zostanę sławnym pisarzem, i nie będę mieszkać na odludziu z kawą i maszyną do pisania). Ale pisać dalej będę i może któregoś dnia ktoś mnie w jakiś fantastyczny sposób odkryje i wtedy podzielę się moimi dziełami ze wszystkimi. Kto wie? Ale nie ukrywam, że to moje marzenie i że kolejny raz zaczęłam zdanie od „ale”. Kolejny zły nawyk.

Sam proces pisania, proces tworzenia ma dla mnie swoją specjalną otoczkę. I tak, siedzę teraz w łóżku (i nie ma to nic wspólnego z tym, że wstałam godzinę temu), obok mnie na półce stoi kubek (mój ulubiony, chociaż jest on chyba ulubionym wszystkich w tym domu i czasami trzeba o niego walczyć) z kawą (czarną, bezmleczną, bezcukrową) i piszę. Usadawiam się wygodnie (choć dla większości ludzi ta pozycja byłaby raczej skrajnie niewygodna lub wręcz trudna do wykonania) z laptopem i otwieram nowy arkusz. Pustka. Ręce przygotowane nad klawiaturą, a ja nie wiem o czym chciałabym pisać, mimo że 5 minut wcześniej miałam gotowy pomysł i cały schemat. Poddaję się, patrzenie na pustą stronę działa na mnie depresyjnie, odechciewa mi się pisania, a przecież chciałam pisać, a tu proszę, pusto na kartce i pusto w głowie. Zajmuję się czymś innym, śpiewam, tańczę czy gram w Heroes’ów (4, jak dla mnie jedyna słuszna wersja i możecie mnie za to oceniać) i nie minie 10 minut, a ja już mam zapisaną stronę i ciągle piszę. Taki nagły atak, potok wręcz słów, które muszą wypłynąć, bo jak nie, to mi zostaną w głowie i głowa wybuchnie. Zostawiam to na jakiś czas (ale nigdy nie robię tego z postami na bloga, po prostu wrzucam i po 2 dniach wyłapuję literówki, bo piszę za szybko i się zdarzają, a nikt z czytających tego nie zauważa; ale fakt, jestem przewrażliwiona na tym punkcie i znajduję je w połowie gazet i książek, które czytam/czytałam) i potem wracam, wtedy poprawiam wszystko, co tylko się da, najczęściej zmieniam całość i wtedy jestem zadowolona. Względnie, bo zostawiam to na kolejne kilka dni albo tygodni (albo miesięcy) i wtedy też poprawiam. Ale już mniej, już większość zostaje, przyzwyczajam się do takiego stanu rzeczy i coś piszę dalej. Czasami, bo czasami mi się nie chce i cierpię na przewlekłą chorobę pisarską – „brak weny”.

Coś w tym jest, w samym sposobie bycia pisarzy (i wiem, że nie poznałam żadnego, widziałam tylko jak pokazują ich w filmach i serialach), że chciałabym taka być. Bez zobowiązań, luźne podejście do wszystkiego, kawa pita na zmianę z whisky (moje największe marzenie, serio) i wszystkie kontakty z innymi ludźmi załatwiane przez agenta. Cudo, idealny plan na życie. Ja sobie będę tylko pisać. Siedzieć gdzieś w chatce, daleko od wszystkich, pisać na maszynie i tylko klik klik klik, zamiast tego nudnego dźwięku pisania na klawiaturze laptopa. Muszę tylko pogodzić się z tym, że będę musiała błyszczeć coraz to nowszymi i lepszymi książkami. Jak dla mnie – bardzo proszę, gdzie mam podpisać?

To najbardziej, jak dotąd, osobisty (i najdłuższy) post. Chociaż kto mnie zna, ten wiem, że nie ukrywam miłości do pisania i czasami zdarza mi się nadużywać słów (i chodzi mi o ich ilość, gdy pisząc z kimś, piszę tyle, że można by to nazwać epopeją). Następny już niedługo, bo pomysły aż mi kipią z głowy i trzeba to zapisać, bo przecież wiem, że nie możecie się doczekać następnych przemyśleń.

Trzymajcie się cieplutko i czytajcie książki!