O listach

Kobieta jest bezbronna tylko wtedy, gdy maluje paznokcie (i to te górne, u dłoni), takie panuje przekonanie. Gdy jednak dać jej długopis i kartkę albo laptopa czy inne urządzenie połączone z Internetem, daje się jej do ręki prawdziwą broń, wystarczy tylko odpowiednio użyć odpowiednich słów. Celem ataku mogą być wszyscy, zarówno obcy i znajomi, a także ona sama. Mój atak byłby atakiem do mnie samej, młodszej i starszej, w postaci dwóch listów.

Od dobrych kilku lat jedyne listy jakie do mnie przychodzą, to listy polecone z różnych uczelni (w swoim życiu dostałam ich aż 4), z różnych bibliotek (za nieoddanie książek) i polecone z różnych zamówionymi drobiazgami (adresowane do mojego taty). O, czasami dostaję też pocztówki. Dlaczego o tym zapominamy? Gdy dostałam ostatnio pocztówki (tak, dwie na raz, dzięki uprzejmości Poczty Polskiej), cieszyłam się jak małe dziecko. Mogłabym je dostawać codziennie, takie to miłe, ktoś wyjeżdża i pamięta o mnie, wysyła głupią kartkę za głupie 80 groszy + 1,60zł za znaczek, pisze kilka słów i czeka na moją reakcję. A ja, serio, cieszę się jak mały psiak zaprowadzony do parku lub jak dziecko, które dostało cukierka. Lub coś innego, równie ciekawego. Cudo, proszę wysyłać mi ich więcej!

Listów też już nie piszemy. Dużo łatwiej (i zdecydowanie szybciej, dzięki uprzejmości Poczty Polskiej) jest napisać mejla lub smsa, wysłać zdjęcie lub nawet zaafiszować się nim na jakimś portalu, niech patrzą i widzą, jestem szczęśliwa, uśmiechnięta, leżę na plaży i smażę wystające żeberka i inne kości. Z moją znajomą z czasów podstawówkowych (i to nawet nie z mojej szkoły, nawet nie z Warszawy) miałyśmy zwyczaj pisania do siebie listów, w których opisywałyśmy wszystko, co nam się przydarzyło od momentu wysłania ostatniego listu. Mnóstwo głupich historyjek i głębokich przeżyć 11-latek. Gdzieś je pewnie jeszcze mam w domu, w jednym z kartonów pod moim łóżkiem, bo od roku (ponad już) mieszkam na kartonach, wszystko praktycznie mam tam pochowane. Zwyczaj, niestety, umarł śmiercią tragiczną, aczkolwiek naturalną, po roku, gdy to dorosłyśmy do korzystania z różnego rodzaju komunikatorów internetowych (patrz: gadu-gadu). Listy miały jednak swój urok, jakiś czar w sobie i lubiłam do nich wracać i czytać je w kółko. Cudo, proszę pisać do mnie listy!

Niektórzy, chociaż właściwie nie wiem ilu ich jest, piszą listy do siebie. Do starszych siebie, opowiadając o marzeniach, które ma się teraz, w tym momencie, opowiadając o sobie, o tym kim się jest, kim się było i kim chciałoby się być. Co by nie zapomnieć, ewentualnie przypomnieć sobie plany sprzed pięciu, dziecięciu, dwudziestu lat. co by porównać wersję aktualną przyszłości z wersją, o której się marzyło. Są też tacy, którzy piszą list do młodszych wersji siebie, pisząc o tym, co zrobiłoby się na „ich” miejscu, mając wiedzę i doświadczenie, które zdobyli przez te kilka lat. Pisząc o tym, co trzeba zrobić i czego unikać. Taki list nie jest, oczywiście, możliwy do odczytania przez młodszych nas, jest to jednak bardzo dobry sposób na rozprawienie się w samym sobie z różnymi zdarzeniami z przeszłości, na pogodzenie się z tym i ruszenie dalej. Piszmy listy do siebie! Chociaż, jak pisałam na samym wstępie, może to się skończyć atakiem na samego siebie, z tym mi się w sumie od razu skojarzyło to rozliczanie, takie wyrzucenie wszelkich żalów (żali?), ale przez to też oczyszczenie. Namieszałam trochę. Tak więc, jeszcze raz, piszmy listy do siebie!

List do siebie, chociaż nie wiem na ile jest to autentyczny list, a na ile kreacja artystyczna i chwyt, piszą panowie ze znanej pewnie części grupy Flexxip. Dwóch facetów, piękne słowa, genialne przesłanie. Nie jest to takie smutne, jak się może wydawać po pierwszym odsłuchu (tym, którzy tego nie znają polecam zapoznać się z tym, najlepiej w rozumieniu: przesłuchać, przemyśleć, przesłuchać jeszcze raz, zrozumieć; wrzucam linka dla tych leniwych: Flexxip - List). Usłyszałam tę piosenkę pierwszy raz, gdy pożyczyłam od kolegi jedną z pierwszych przesłuchanych w moim życiu płyt i tam znalazło się to cudo. Od pierwszych słów utworu zapragnęłam napisać list do siebie, do starszej siebie, mówiąc jej jak sobie ją wyobrażam za te kilka lat. Nigdy tego nie zrobiłam, nie mam pojęcia dlaczego. Wiem teraz, co napisałabym sobie przeszłej i sobie przyszłej.

Inspirując się tekstem, napisałabym przeszłej mnie kilka podniosłych głupot, jak porzucenie nienawiści, chodzenie na lekcje i pilne uczenie się. Dodałabym też coś o pisaniu („przecież zawsze chciałaś pisać, jeszcze tego nie wiesz, może nie masz jeszcze pewności swoich słów, ale będzie ci to wychodziło coraz lepiej, spróbuj teraz, nie pisz tylko do poduszki, wyjdź z tym gdzieś”) albo o przyjaciołach („przecież się znasz na ludziach, widać jak na dłoni, że nie mają dla ciebie czasu już kolejny miesiąc, odpuść, nie warto, szkoda nerwów, szkoda czasu”), o treningach („znowu, głupia, zapomniałaś podtrzymywacza kolana, będziesz cierpieć, zobaczysz”), o rodzinie („czasami lepiej jest odpuścić niż powiedzieć o kilka słów za dużo, nawet jeśli nie ty powiedziałaś te słowa”), o kilku złych decyzjach („nie rób tego”), o każdej poznanej osobie, o każdej chwili, o każdej nieprzeczytanej, czekającej w kolejce książce, o tych przeczytanych, niewartych przeczytania, o kilku decyzjach, tych najważniejszych, o poddawaniu się, o każdej złej myśli i każdym marzeniu. Takie rozliczenie się z przeszłością, w formie listowej, bez mówienia, bez dźwięków, tylko kartka, moje myśli, moje wspomnienia i pióro (bo kocham dźwięk sunącego po papierze pióra i byłoby mi dzięki temu łatwiej) i wszystko jest możliwe, wybaczenie, zrozumienie i zapomnienie. Pewnego dnia się zbiorę w sobie i napiszę. I wiem, że będzie miał kilka tomów, bo w jednym się nie zmieszczę, jedyna rzecz pewna na tym świecie, jeśli chodzi o moją osobę.

Pisząc do przyszłej mnie, napisałabym krótko, cytując: „możesz pióro ostre mieć jak skalpel, nie przestawaj pisać”. I dodałabym pewnie coś o byciu sobą i niepoddawaniu się. No i może o regularnym pisaniu tworzonych cosiów, bo zbyt długo to wszystko trwa i moje wielkie plany skończą na niczym, bo przed 80-tką nic nie stworzę do końca. No i jeszcze o tym, że jest dobrze tak, jak jest, że przeszłość już nie wraca i nie miesza, bo rozliczyłam się (mam nadzieję, że jak napiszę list do przyszłej siebie, czyli do takiej już powiedzmy 40-letniej, to zdążę napisać list do tej przeszłej; niedługo wpadnę w jakieś rozdwojenie-roztrojenie osobowości) ze wszystkim. I na koniec o niepowiększaniu cycków, jakby mi to kiedykolwiek wpadło do głowy.

PS. Ciekawostka turystyczna: mój pierwszy opis na gadu-gadu, to cytat z tej piosenki: „pierdol system, lecz rób to stylowo”. Pech chciał, że zapomniałam, że wśród dodanych znajomych miałam swoją mamę (takie czasy, kiedy mama pisała mi na gadu-gadu: „chodź na obiad”) i był to moment, gdy dowiedziała się, że znam takie słowa. Miałam wtedy jakieś 11-12 lat.