O ekshibicjonizmie

Od jakiegoś czasu zastanawiam się nad tym, dlaczego posty, w których tak bardzo uzewnętrzniam siebie są popularniejsze od tych „zwykłych”.  Czy tak bardzo interesujące jest moje życie i moje przeżycia wewnętrzne? Czy też może chodzi o zwykłe „o, nie jestem z tym sam”. A może też jest w to zamieszane drobne „ona ma gorzej, nie jest ze mną tak źle”, czy też, może, jesteśmy zwyczajnie spragnieni wiedzy, co u kogo się dzieje.

Co w nas jest, ludziach, że tak bardzo interesują nas inni i interesujemy się ich życiem, zamiast skupić się na swoim, ba, zamiast zacząć cokolwiek robić ze swoim? Spędzamy cały ogrom godzin przewijając tablicę główną na fejsbuku, czytając statusy i oglądając zdjęcia ludzi, z którymi od kilku lat już nie rozmawialiśmy, ale mamy ich w znajomych, więc, poniekąd, wiemy co u nich słychać. A zawsze dzieje się dużo, zawsze to u nich dzieje się więcej niż u nas, więc i my zaczynamy ekshibicjonizować się (kocham słowotwórstwo) i publikować różne rzeczy. Niekoniecznie nawet ciekawe, niekoniecznie warte upublicznienia, ale wszyscy tak robią, to dlaczego ja nie mogę, prawda?

Każdy, w mniejszym lub większym stopniu, świadomie lub też nie, jest ekshibicjonistą. Tym takim nowomodnym, nowoczesnym, bo może i nie pokazuje swojej prywatnej fizyczności wszystkim na ulicy, ale pokazuje coś, moim zdaniem, dużo bardziej osobistego – swoje życie prywatne i to nie kilku randomowym ludziom, ale całemu światu podłączonemu do Internetu. Zaraz odezwą się głosy, że przecież sama to robię. Przecież założyłam bloga, czy nie po to, żeby całemu światu przekazywać  i pokazywać to, co dzieje mi się w głowie. Przecież uzewnętrzniam wszystko, już zdradziłam tyle szczegółów, że pewnie wszyscy wszystko wiedzą i nie ma znaczenia, że to tylko wzmianki, hasła rzucone w przestrzeń, które bez większego kontekstu nie znaczą nic. Przecież po to są blogi, c’nie? Służą internetowemu ekshibicjonizmowi. To jednak nie ma nic wspólnego z opisywaniem każdego szczegółu z mojego życia, bo to przecież nikogo, poza mną, nie powinno interesować, więc i tego nie robię. I, żebym nie została źle zrozumiana, nie atakuję nikogo bezpośrednio, wskazuję tylko na ogromny problem współczesnego świata. Piszemy w sieci o wielu rzeczach, wcześniej głęboko schowanych w zakamarkach naszej świadomości i piszemy to zupełnie obcym ludziom, ba, piszemy to publicznie, dając do tego dostęp wszystkim na całym świecie. Gdzieś zagubiła się bariera, jakaś granica między tym, co można powiedzieć i tym, co trzeba. Teraz wszystko trzeba, najlepiej na forum publicznym, najlepiej też oceniając innych, że to robią, samemu postępując identycznie.

Co jednak w sytuacji, gdy ktoś otwiera drzwi do swojej prywatności tylko częściowo, wpuszcza odrobinę światła i wypuszcza odrobinę cienia, ale tylko tak troszkę, tylko tak, żeby dać niektórym (albo i wszystkim) dostęp do konkretnych myśli i konkretnych odczuć. I też nie bezcelowo, zrobić to głęboko wierząc, że ma to większy sens, że jest to potrzebne (nawet jeśli nie niezbędne, to chociaż przydatne). Uzewnętrznić coś, co jest bliskie nie tylko danej osobie, ale może pomóc uzmysłowić coś innym. Po to się ekshibicjonizuję. I brzmi to bardzo patetycznie, bardzo wzniośle i w ogóle tak okropnie megalomańsko, mam tego świadomość. Nikt nie obiecywał, że będę skromną osóbką.

Skoro wszyscy i tak publikujemy wszystko, po co skupiamy się tak bardzo na życiu innych? Może warto skupić się na sobie (ale nie na tym, żeby mieć co publikować)? Może warto zamknąć te drzwi, zostawić małą lukę, dającą jakiś wgląd w to, co najbardziej warte podzielenia się, ale nie udostępniać całego, obnażonego siebie? Może zostawmy ekshibicjonizm, zostawmy wszystkie cuda techniki dające nam możliwość do upubliczniania wszystkiego, co nas dotyczy?

Dlatego też zacznę od siebie. Zaraz po publikacji tego wpisu dopiję wystygniętą kawę, przebiorę się z domowych, rozciągniętych leginsów w skandynawskie gwiazdki i wyjdę na spacer. I, oczywiście, upublicznię mój spacer jakąś foteczką, wrzuconą na Instagrama. Pozdrawiam!