O Polsce, kraju bigosem i wódką płynącym

Za cztery lata minie 100 lat odkąd Polska wróciła na mapy świata. Niepodległość odzyskana, ale od tamtej pory całkiem sporo niepokojów mieliśmy z wolnością i innymi okupacjami. Jednak nie o historii dzisiaj. Będzie o kraju, który (mimo wszystko i przede wszystkim) wszyscy kochamy, nawet jeśli nie chcemy się do tego przyznać.

Cały świat wie, że żyjemy w kraju absurdu. Polska to cudownie abstrakcyjne miejsce, gdzie wszystko jest możliwe, a na cuda trzeba tylko odrobinę poczekać, co się zaś tyczy rzeczy wykonalnych i przeciętnych – tak z 30 lat co najmniej, ale po ogromnej robocie papierkowej, zestawie zebranych pieczątek, dostarczonych podpisów, zdjęć, rentgenów, kolorowanek  i wtedy dopiero, być może, do rozważania. Cudo. Wszyscy w Europie powinni nam zazdrościć. Na to narzekamy, ale ma to też swój urok. Jakiś dziwny, pokrętny, wywołujący nudności i stany lękowe, ale jednak urok. Abstrakcyjny, o! Święta kościelne dniami wolnymi od pracy? Opóźnienia w budowaniu/remontowaniu czegokolwiek? Politycy bez matury? Wielki betonowy Jezus za 6 milionów? Premiera polskiego filmu o Polsce wcześniej za granicą niż w Polsce (tak, film o Wałęsie)? Pewnie, dlaczego nie, w Polsce takie rzeczy są na porządku dziennym.

Głośno swego czasu było o wypowiedzi w pewnej francuskiej gazecie, jakoś już dawno temu, świetnie obrazujące życie w Polsce w czasach PRL-u. Proszę bardzo, aż zacytuję, PRL już zakończony, ale to ciągle aż za bardzo aktualne.

„Polska. Oto znajdujemy się w świecie absurdu. Kraj, w którym co piąty mieszkaniec stracił życie w czasie drugiej wojny światowej, którego jedna piąta narodu żyje poza granicami i w którym co trzeci mieszkaniec ma 20 lat. Kraj brutalnie oderwany od wiekowych tradycji, który odbudował swoją stolicę według obrazów Canaletta, a Stare Miasto odtworzył jako nowe. Kraj, który ma dwa razy więcej studentów niż Francja, a inżynier zarabia tu mniej niż przeciętny robotnik. Kraj, gdzie człowiek wydaje dwa razy więcej niż zarabia, gdzie przeciętna pensja nie przekracza ceny trzech par dobrych butów, gdzie jednocześnie nie ma biedy, a obcy kapitał pcha się drzwiami i oknami. Kraj, w którym koncesjami rządzą monopoliści. Kraj ze stolicą, w której centrum stoją nowoczesne biurowce, oferujące pomieszczenia po 10-35 USD za metr. Kraj, w którym cena samochodu równa się trzyletnim zarobkom, a mimo to trudno znaleźć miejsce na parkingu. Kraj, w którym można sobie kupić chodniki, postawić parkomaty i płacić państwu tylko 10 procent podatku od zysku. Kraj, w którym otrzymanie paszportu do niedawna stanowiło problem, a mimo to ponad 3,5 mln obywateli rocznie wyjeżdża na wczasy za granicę. Jedyny kraj byłego bloku socjalistycznego, w którym obywatelowi wolno posiadać dolary, choć nie wolno mu ich kupić ani sprzedać poza bankami i kantorami. Cudzoziemiec musi zrezygnować tu z jakiejkolwiek logiki, jeśli nie chce stracić gruntu pod nogami. Dziwny kraj, w którym z kelnerem można porozmawiać po angielsku, z kucharzem po francusku, a z ministrem lub jakimkolwiek urzędnikiem państwowym tylko za pośrednictwem tłumacza. Polacy! Jak wy to robicie?“

Tekst jest w wielu miejscach w Internecie i raczej nikt sobie teraz już nie rości praw do niego, więc nie czuję się zobowiązana do podawania źródła (a tak naprawdę jestem zbyt leniwa, żeby to ładnie zrobić).

Wszyscy to znamy: narzekanie na biedę i brak pieniędzy, niskie płace, ale gdy pójdzie się do pierwszego lepszego marketu, to widzimy wypchane po brzegi wózki i potwornie długie kolejki, znamy też dobrze ciągłe remonty, budowy, zablokowane ulice (Warszawa cieszyła się ostatnio otwarciem Świętokrzyskiej po zablokowaniu jej na kilka lat w związku z budową drugiej, DRUGIEJ, linii metra), ale jednak dotarcie komunikacją miejską gdzieś nie graniczy z cudem (dotarcie na czas to już druga sprawa). Znamy też „tu jest Polska, tu się pije” i opinię całej Zagranicy o naszym pijaństwie. To się nie wzięło z niczego, proszę Państwa. Żaden Pan Anglik z innym Panem Francuzem nie wymyślili sobie, że od dzisiaj Polacy to pijacy (a może chodzi o rym?) i że wszyscy są tacy sami. Prawdą jest natomiast, że mamy wybitnie mocne głowy, ale to też raczej przez genetykę, nasi przodkowie za czasów króla Bolesława i innych kolejnych pili dużo, to się uodpornili, to i my mamy większe możliwości w tej dziedzinie. Znamy też wiele innych rzeczy, absurdalnych, niemożliwych w innych częściach globu, ale czy to powód do wstydu?

Jestem dumna, że jestem Polką. Przeszłość doświadczyła nas ponad wszelkie możliwości i jestem przekonana, że żaden inny kraj nie podniósłby się z tego. My jednak ciągle stoimy, nie poddaliśmy się i nie sądzę, że kiedykolwiek to mogłoby nastąpić. Pokazaliśmy nie raz (dobra, ja nic nie pokazywałam, ale mówię ogólnie, jako zbiorowość Polaków) na co nas stać. Dlaczego nie być z tego dumnym? Bo żyjemy w kraju, gdzie za 20 złotych nic nie załatwisz, ale za flaszkę wódki (która, średnio, kosztuje właśnie 20 złotych) już tak? Bo niskie płace? Ale na braki się nie narzeka, prawda? Porównując ceny u nas i na tak uwielbianym Zachodzie, dochodzi się do wniosku, że wcale nam nie potrzebne aż tak wielkie płace (i nie mówię o najniższych krajowych), bo nam się w dupach poprzewraca. I takie jest moje zdanie, powariujemy, nakupujemy drogich aut, którymi nie będzie gdzie jeździć, nakupujemy wszelkich śmieciów i niepotrzebnych zupełnie pierdół, nabudujemy ogromnych wieżowców, rodem ze Stanów, żeby mieć piękne widoki na wielkie miasta z okien, ale tym samym zniszczymy nasz wspaniały krajobraz. Które państwo może pochwalić się górami, morzem, kompleksem jezior i pustynią? No które? Może warto zauważyć te dobre aspekty, bez nadmiernego skupiania się na negatywach, bo narzekać to każdy umie, ale docenić to już nieliczni. Nawet jak i płace nam zwiększą, nawet jak i nakupujemy tego i nabudujemy tamtego, zawsze znajdzie się coś, co nie przypasuje i znowu będzie narzekania na całe dekady na nasz piękny kraj.

Oczywiście, mamy na co narzekać, przytoczyłam tu kilka spraw, a sami na pewno przytoczycie sobie w głowach drugie tyle. Zastanówmy się jednak czy warto. Absurdy absurdami, ale ocenianie całości przez jakiś wybrany element, to jak ocenianie książki przez jeden rozdział. I dobra, to może być nawet pierwszy rozdział, po którym, gdy jest wyjątkowo okropny, nie chcemy czytać dalej. Odbieramy sobie jednak w tej sytuacji możliwość poznania całości, a całość, najczęściej, nie jest wcale taka zła. Upraszczam, oczywiście, ale czy znajdzie się tu osoba, która z ręką na sercu powie, że nie lubi Polski i to uargumentuje, wytykając błędy i nie znajdując niczego pozytywnego?

PS. Przepraszam, że nie było nic o bigosie.